Jef over zijn verblijf in't ziekenhuis

"Ik wou eigenlijk nog een beetje langer in de buik van mijn mama blijven zitten, maar de dokter zei dat ik er uit moest komen en ja, als de dokter het zegt, daar kan ik als klein ventje niet tegenop. Ik ben er dan maar snel uitgekomen want naar 't schijnt is dat niet zo leuk voor mijn mama als dat te lang duurt.

Ik vind mijn mama trouwens de tofste van de hele wereld, ze geeft mij altijd eten en ze ruikt zo naar mama. Ik heb ook nog een papa maar ik weet nog niet zo goed waar die eigenlijk voor dient, want die geeft helemaal geen eten, maar mama vindt hem tof, dus ik vind hem dan ook wel ok.

Overdag zijn er altijd veel mensen in't ziekenhuis, ze komen allemaal kijken hoe knap ik wel ben. Ik ken die mensen allemaal niet, dus ik hou me dan maar stil en slaap een beetje. Bovendien halen ze soms geheel onverwacht een apparaat boven waaruit dan lichtflitsen komen en dan heb je maar beter je ogen dicht!
Van heel de dag te slapen ben ik dan goed uitgerust tegen 's nachts, dan is iedereen weg en heb ik mijn mama voor mij alleen. Het liefst wat ik dan doe, is dicht tegen haar aan liggen met haar borst in mijn mond en dan af en toe wat melk drinken en een beetje dutten. Mama legt me dan telkens terug in mijn bedje, maar ik heb al enkele trucjes bedacht waardoor ze mij er weer terug uithaalt. Soms begin ik te wenen, of zuig ik op mijn duim en iedere keer trapt ze daar weer in.

Hoewel ik nog maar heel klein ben, is er ook al echt iets dat ik haat op deze wereld en dat is het verzorgingskussen. Als ik een vuile pamper heb, als ze mij moeten omkleden of als ik uit bad kom, moet ik daar op en ik vind dat echt verschrikkelijk. Ik loop zelfs nog liever rond met een kakabroek dan op het verzorgingskussen te gaan. Ik probeer dat aan mijn mama en papa duidelijk te maken door heel hard te wenen of door pipi op hen te doen als ze mijn pamper uitdoen, maar ze willen het maar niet doorhebben.

Ondertussen ben ik al een paar dagen thuis, binnenkort zal ik daar iets over vertellen."