Sunday, April 1, 2007
Onze Wereld
Sunday, March 25, 2007
Snake Village
We waren al een keer aan Le Mat voorbijgereden, maar na enkele tips van voorbijgangers kwamen we dan toch in een verlaten uitziend dorpje aan, her en der hingen plakaatjes waarop een slang was afgebeeld. We keken goed rond waar we fietsten, op onze hoede om maar niet oog in oog met een slang te staan. Maar er gebeurde niets. We wisten niet goed waar we naartoe moesten tot opeens iemand ons een kaartje toestopte van een restaurant waar we slang konden eten. We bedankten hem vriendelijk en maakten uit veiligheidsoverwegingen rechtsomkeer. Even later kwamen we nog twee toeristen tegen. We stelden voor om samen naar het slangenrestaurant te gaan. Op het gelijkvloers stonden verschillende bokalen met slangen op sterk water tentoongesteld.
We werden naar de eerste verdieping geleid waar ons een tafel werd aangewezen. Niemand sprak Engels, maar ik besloot toch in mijn beste vervietnameesd Engels de menukaart te vragen. Meteen verdween een van de obers om even later met een zak terug te keren. Daaruit haalde hij triomfantelijk een zwarte slang met gevaarlijke giftanden die meteen al sissend begon rond te kruipen.
Ik sprong van mijn stoel en rende naar de andere kant van de kamer. Een van onze metgezellen was gelukkig iets koelbloediger en begon over de prijs te onderhandelen. Ondertussen maakte ik vanop veilige afstand enkele foto's. Toen de twee het op een akkoord hadden gegooid over de prijs, greep een van de obers een mes en sneed de slang de keel over. Het bloed werd zorgvuldig opgevangen in een flesje, we kregen elk een glaasje geserveerd. De man in het gezelschap kreeg bovendien het nog kloppend hard in een glaasje vodka gepresenteerd. Met veel moeite nam ik een slok van het slangenbloed. Even later verscheen de slang op tafel in de vormvan spring rolls, gebakken met groentjes en verwerkt in een soort van gehaktballetjes. Niet de meest smakelijke maaltijd ooit maar zeker en vast de meest spannende.
Tuesday, March 20, 2007
Cafe On Thu Wheels
DMZ
De Demilitarised zone vormde vroeger de scheiding tussen Noord en Zuid en ligt rond de Ben Hai River. Het was verboden om deze zone te bombarderen. Tegenwoordig ligt dit gebied bezaaid met rijstvelden maar er zijn nog talrijke kraters van bominslagen te zien.
We bezochten de Ho Chi Minh Trial, een vroegere Amerikaanse militaire basis en de Vinh Moc Tunnels waar de mensen uit de dorpen in de buurt gedurende vijf jaar onder de grond leefden om te schuilen voor de bombardementen.
Het was interessant om de dingen eens vanuit een niet-Westers standpunt te bekijken. Als ik hier geweest was voor mijn examen Internationale Politiek sinds 1945, zou ik de Vietnam- en Korea-oorlog nooit door elkaar gehaald hebben.
Monday, March 19, 2007
Friday, March 16, 2007
My Son
We hadden het gevoel alsof we oude bekenden waren die terugkwamen na een lange reis, af en toe kwam er iemand naast ons fietsen om iets te vertellen en alle schoolkinderen die ons voorbij zagen fietsen riepen dolenthousiast hello. Na een tijdje begon ik me een beetje prinses Mathilde op een blijde intrede te voelen, al glimlachend en wuivend door de straten fietsend.
Ondertussen waren we al enkele uren onderweg, de zon begon meer en meer te branden en temperaturen bereikten hoogten bij dewelke het in Belgie sterk afgeraden zou worden om ook maar de minste inspanning te leveren. Leen en ik trapten voort.
Op zo'n tien kilometer van de finish namen we een kleine pauze in een cafeetje. De eigenaar had ook een brommerwinkeltje naast het cafe en bekeek argwanend onze fietsen. Hij stelde voor dat we toch een brommertje zouden kopen om de rest van de weg af te leggen. Ondertussen had zijn vrouw een ventilator voor ons geinstalleerd en had de rest van het dorp zich voor het cafe gegroepeerd om een glimp van ons op te vangen.
Volledig verfrist vertrokken we voor de laatste kilometers en moe (of eerder volledig uitgeput) bereikten we uiteindelijk de ruines van My Son. De meeste toeristen waren op dat uur al terug vertrokken maar de enkelen die er nog waren, hadden ons zien voorbijkomen vanuit hun ge-airconditioned minibusje en kwamen spontaan hun bewondering - en bezorgheid over hoe we nog ooit terug tot in Hoi An zouden geraken - uiten. Maar aangespoord door aanmoedigingen van zowel de lokale bevolking en toeristen zijn we er toch terug geraakt. Een douche had nog nooit zo goed gedaan.
Dalat - Nha Trang - Hoi An
Eerst moesten we naar Nha Trang. daar kwamen we rond de middag toe en om 7 uur 's avonds vertrok de bus naar Hoi An. Aangezien Nha Trang aan een prachtig zandstrand met palmbomen ligt, viel het best wel mee om daar een namiddag door te brengen. We trokken dan ook meteen naar het strand en hebben ons daar laten verwennen met een massage en een manicure.
De verdere busreis naar Hoi An was verschrikkelijk. We zaten op de allerlaatste rij en konden onze stoelen nauwelijks naar achter zetten. Ik heb toch nog een beetje kunnen slapen maar was doodmoe toen we om 6 uur 's ochtends aankwamen. Overal drumden er mensen en brommertjes rond ons om ons een hotel aan te smeren en ons ergens naartoe te brengen. Hoogst onaangenaam, maar uiteindelijk in een supergoed hotel beland met zwembad.
Easy Riders
Toen we dit lazen in de Lonely Planet twijfelden we niet langer, dit moesten we gedaan hebben. Al snel hadden we twee Easy Riders te pakken: Sea en Hong. Hong stelde een route voor in de buurt van Dalat, afspraak de volgende dag om acht uur.
Bij het ontbijt op het terras zagen we ze al staan wachten, ze hadden zelfs een helm meegebracht voor ons. Sea en Hong namen ons mee naar een bloemenkwekerij, fabriekje waar zijde werd gesponnen en gewoven, we zagen hoe rijstpapier werd gemaakt, een noedelfabriekje, champignonkwekerij, we mochten zelf wierrookstokjes maken, dan nog een pagode met een gigantische boedha en twee watervallen, alles met de nodige uitleg. Een geslaagde dag.
Tuesday, March 13, 2007
To Lien Guest House
Ze nam ons mee door een wirwar van straten en steegjes naar een klein huisje. De living was nog geen twee op twee meter. Er stond een tv en een klein boedhistisch altaartje. Op de grond lag de vrouw des huize languit naar een lokale soap te kijken. Ze paste net in de kamer. Achteraan was er nog een piepklein keukentje.
De jonge vrouw nam ons mee naar de kamer op de eerste verdieping. Er stonden twee grote bedden en twee ventilators, er was airconditioning en een propere badkamer met alleen koud water (maar ik kon me niet voorstellen dat iemand warm water nodig zou hebben bij een constante temperatuur van 35 graden).
We besloten de kamer te nemen. 's Morgens was ik blij dat we hier overnacht hadden. Deze mensen hadden ons geld meer nodig dan de eigenaars van de grote hotels op de hoofdstraat.
Sunday, March 11, 2007
Mekong Delta
We bezochten de drijvende markten van Cai Be en Can Tho waar groenten, fruit en vlees vanop bootjes gekocht en verkocht worden.
De verkopers tonen hun koopwaar op een stok boven de boot.
Als laatste stop naar de markt van Vinh Long: hier worden groenten, fruit, varkens, vis, vlees en slangen (ook om op te eten) verkocht. Wij hielden het bij ananas die we kochten van de moeder van dit schattige meisje:
Het jongetje hieronder wilde maar al te graag met zijn vissen op de foto. Iedereen was door het dolle heen toen ik daarna de foto op het schermpje van mijn camera liet zien. Op allerlei manieren probeerde ik te vragen of hij een adres kon noteren zodat ik een foto kon opsturen. Niemand begreep wat ik bedoelde. Uiteindelijk schreef de jongen iets op in mijn boekje in het Vietnamees. Achteraf vroeg ik aan onze gids wat het betekende. Hij had geschreven 'morgen ga ik met jou mee'.
Friday, March 9, 2007
Saigon
Deze morgen namen we een taxi naar het centrum, bij aankomst stond de meter duidelijk op 50.000 Dong. Toch vond de chauffeur het niet noodzakelijk om wisselgeld terug te geven op 100.000 Dong. De uitleg was dat hij op het laatste moment nog onvoorzien een eenrichtingsstraat had moeten inrijden en nu een blokje om moest rijden om weer terug te keren. Toch nog 33.000 Dong teruggekregen, dat is uiteindelijk maar voor 17.000 Dong afgezet (bijna 1 euro), aangezien ik hier toch multimiljonair ben, viel dat best wel mee.
Na het bezoek aan het Vietnam War Museum, wilden we een pagode bezoeken. We wisten niet zeker of het wel ethisch verantwoord was om voor het vervoer hier naartoe een cyclo (fiets-taxi) te nemen, maar vanuit het idee dat die mensen toch ook hun brood (of rijst in dit geval) moeten verdienen, dachten we dat toch ook eens uit te proberen. Al meteen werden we aangeklampt door een mager mannetje dat ons beiden zonder problemen door de stad zou fietsen. Het uitzicht vanop het stoeltje vooraan was geweldig maar vol medelijden hoopten we dat het niet meer al te ver was. Bij elk kruispunt dat we overstaken kwamen er honderden brommertjes van alle kanten op ons afgereden, ik zag mijn leven aan me voorbij flitsen, maar onze chauffeur bleef nog steeds breed glimlachend en onvermoeibaar verder trappen, er kon zelfs nog een foto vanaf.
Op de markt van Cholon waren we zelf een bezienswaardigheid, de mensen keken ons na. En wij keken naar het eten dat er verkocht werd. Er was zo ongeveer niets waarvan ik wist wat het was.
Ook de taal is een probleem, het is bijna onmogelijk om met de mensen te communiceren. Als we ergens naartoe willen moeten we de naam in onze reisgids laten zien want we kunnen het Vietnamees niet uitspreken. Om te laten zien hoeveel we moeten betalen, laten zij ons de bankbriefjes zien. Iedereen is wel enorm vriendelijk.
Voor morgen hebben we een tweedaagse trip naar de Mekong Delta gepland. We gaan drijvende markten en enkele lokale fabriekjes bezoeken.
Thursday, March 8, 2007
Aangekomen...
Nu zijn we right on track: zojuist een taxi-brommertje naar het centrum van Saigon genomen (met drie op 1 brommertje, help) en de eerste vietnamese maaltijd al verorberd. Morgen de stad verkennen, overmorgen naar de Mekong Delta.