Al twee dagen op voorhand was ik zenuwachtig. Waarom doe ik dit toch, vroeg ik me af. Ik was al blij dat ik samen met Mark kon rijden. Samen lopen dat zou er wegens het tempoverschil niet inzitten. Waar ik vooral bang voor was, was om als laatste te lopen, zoals enkele jaren geleden in Dwars door Hasselt. Mama en ik startten toen ergens helemaal achteraan. Al gauw was iedereen, maar dan ook echt iedereen tot en met de laatste deelnemer ons voorbijgelopen en reed er achter ons een stinkend brommertje om de loopwedstrijd af te sluiten en de ambulance. Wij bleven echter koppig aan ons eigen tempo vasthouden en na enkele kilometers konden we reeds de eersten die te snel gestart waren inhalen. Om dat alleen te doen op de Havenrun zag ik echter niet zitten.
Gelukkig vond ik nog net voor de start de mama van één van de schoolvriendjes van Jef. We vertrokken ergens vooraan en babbelden erop los. Pas op kilometer drie merkte ik het eerste bordje met de kilometeraanduiding op. Ik genoot van de hele wedstrijd en kon tijdens de laatste kilometer nog iemand aanmoedigen die dreigde op te geven en een spurtje inzetten om uiteindelijk te finishen in 1u34.
Ook de rest van het najaar wordt sportief. Deze week starten we op het werk met een loopgroep onder professionele begeleiding, ik hoop daarmee mijn tempo wat te kunnen verhogen. Dit weekend is er een andere sportieve uitdaging: ik zwem 1,1km in de kwarttriathlon, ten voordele van Villa Clementina en in oktober is er weer Dwars door Hasselt (2010, 2013, 2014).
