Borstvoeding geven, het lijkt simpel, maar er gaat toch enige oefening zowel voor jezelf als voor de baby aan vooraf. Ik zit nog niet in de fase dat ik in het openbaar borstvoeding kan geven zonder dat er iets te zien is, maar door de dag begint het steeds beter te gaan: liggend, zittend, met of zonder borstvoedingskussen, allemaal geen probleem. Ik kan zelfs terwijl tv kijken (leve Vitaya!). 's Nachts blijft het wel wat moeilijker, zeker voor een vaste slaper zoals mezelf. Ik word wel wakker om de drie uur of als Jef begint te wenen als hij honger krijgt, maar ik ben dan telkens helemaal in de war en weet niet meer in welke 'fase' dat ik zit. Moet hij eten krijgen of had ik nu net eten gegeven? Of moet ik een nieuwe pamper geven misschien? Of ligt hij hier nog bij mij in bed?
Vannacht om 6u moest ik nog eens eten geven, ik was begonnen met de rechterborst en opeens werd ik wakker om 7u30. Jef ik in lagen in bed naast mekaar te slapen. Daar ging meteen onze eerste en enige regel die we tot nu toe hadden - "het kind zal niet bij ons in bed slapen". Bovendien had ik nu niet kunnen controleren of hij wel genoeg had gegeten, om zeker te zijn probeerde ik nog even aan de andere borst, maar geen reactie, dus ik veronderstelde dat zijn buikje wel vol zou zitten. Ik probeerde Jef terug in zijn eigen bedje te leggen, maar Jef dacht daar anders over en wie trekt er dan aan't langste eind: tenzij je een gehoorsprobleem hebt, het wenende kind natuurlijk. Hij huilde op de manier dat in het boek van Kind & Gezin beschreven staat als "ik heb honger", dus ik probeerde nog eens om de andere borst "aan te bieden" en ja, hij hapte toe, maar slechts voor twee slokjes en dan was hij weer in dromenland.
Maar zo niet, dacht ik! Dus ik maakte van mijn hart een steen en heb 'm terug in zijn bedje gelegd, hij is gelukkig redelijk snel gestopt met huilen. Ik heb 'm dan een dik uur later eten gegeven voor hij begon te huilen, hopelijk heeft hij hieruit à la Piet Huysentruyt het volgende geleerd:
1. Ik mag niet bij mama en papa in bed slapen
2. Ik hoef niet te huilen alsof ik vermoord word om eten te krijgen
Vannacht om 6u moest ik nog eens eten geven, ik was begonnen met de rechterborst en opeens werd ik wakker om 7u30. Jef ik in lagen in bed naast mekaar te slapen. Daar ging meteen onze eerste en enige regel die we tot nu toe hadden - "het kind zal niet bij ons in bed slapen". Bovendien had ik nu niet kunnen controleren of hij wel genoeg had gegeten, om zeker te zijn probeerde ik nog even aan de andere borst, maar geen reactie, dus ik veronderstelde dat zijn buikje wel vol zou zitten. Ik probeerde Jef terug in zijn eigen bedje te leggen, maar Jef dacht daar anders over en wie trekt er dan aan't langste eind: tenzij je een gehoorsprobleem hebt, het wenende kind natuurlijk. Hij huilde op de manier dat in het boek van Kind & Gezin beschreven staat als "ik heb honger", dus ik probeerde nog eens om de andere borst "aan te bieden" en ja, hij hapte toe, maar slechts voor twee slokjes en dan was hij weer in dromenland.
Maar zo niet, dacht ik! Dus ik maakte van mijn hart een steen en heb 'm terug in zijn bedje gelegd, hij is gelukkig redelijk snel gestopt met huilen. Ik heb 'm dan een dik uur later eten gegeven voor hij begon te huilen, hopelijk heeft hij hieruit à la Piet Huysentruyt het volgende geleerd:
1. Ik mag niet bij mama en papa in bed slapen
2. Ik hoef niet te huilen alsof ik vermoord word om eten te krijgen
5 comments:
Hi hi, als ik dit blogje lees herken ik mezelf helemaal terug van bij Timo. Bij Timo lukte dat ook erg goed om hem gewoon terug in zijn bedje te leggen maar bij Yana niet die bleef gewoon wenen, krijsen, ... Toch vindt ik het ook belangrijk dat iedereen in zijn eigen bedje slaapt maar als het eens per toeval anders is tja dan is het zo. Vanaf een half jaar moet je wel echt consequent zijn want dan snappen ze al meer dan je kan vermoeden. Zeker als dat jullie regel is. Nu krijg je nog wat oefentijd!
Tja, wij hanteerden die regel ook bij Finn en zeiden "onze kindjes zullen nooit bij ons in bed slapen"...
en toen kwam Tijl die 2 jaar in ons bed doorbracht en vervolgens Sien die ook een dik jaar tussen mama en papa (en naast broer en zus) in onze kamer sliep.
Ondertussen slaapt Sientje sinds ze geen nachtvoeding meer kreeg (+/- 14 mnd) mooi in haar bedje, maar Finn en Tijl slapen nog héél vaak bij ons (hebben wel een extra bed bijgezet op onze kamer).
Och ja, er is geen kind van 15 jaar dat nog tussen mama en papa slaapt he.
Dus ik wens je veel succes en hoop dat je het kan volhouden, mij is het niet gelukt en persoonlijk voelen wij er ons wel goed bij om de kinderen dicht bij ons te hebben en zolang de personen in kwestie er geen probleem mee hebben is er niets aan de hand he.
Veel groetjes en knap kereltje trouwens.
@ Mira: en hebben jullie Yana dan in haar bedje laten wenen of toch bij jullie genomen?
@ Kirsten: als Jef blijft wenen en hij wordt stil als we hem bij ons in bed leggen, denk ik dat we ook snel van gedacht zullen veranderen, maar voorlopig lukt het ook in zijn eigen bedje. Uiteindelijk moet je toch doen waar je je het best bij voelt. Bedankt voor het compliment trouwens, wij kunnen soms ook niet stoppen met naar hem te kijken!
Yana laten wenen was geen optie, die werd echt boos en onrustig. Dus nam ik ze bij ons tot ze rustig werd en insliep. Pas dan legde ik Yana in haar bedje. Nadien bouwde ik het af tot ze alleen in haar eigen bedje kon inslapen. Ze gaf op een gegeven moment ook aan dat ze niet meer zo lekker lag op mijn arm, dat ze in haar bedje wou slapen. Je kent je eigen kindje snel en zult dan ook op zijn behoeven beantwoorden...
Dag Els
Klinkt allemaal heel herkenbaar. Borstvoeding is bij de meeste mama's beetje zoeken in het begin. Laat je niet ontmoedigen - het wordt alleen maar leuker!
Greetz
Tinne
Post a Comment