Week negen, we weten ondertussen al drie weken dat we een kindje verwachten, maar buiten een positieve test, wijst eigenlijk verder niets er op dat ik zwanger ben. Ik heb geen last van ochtendmisselijkheid, ik ben nog niet al brakend naar de wc moeten rennen. Ik mag niet klagen, maar het maakt de zwangerschap wel een beetje onwerkelijk. Bovendien heb ik ook nog een droom - eerder een nachtmerrie - gehad, waarin ik bij de gynaecoloog ben. Bij het maken van de echo zegt de dokter dat hij helemaal geen baby in mijn buik kan zien en dat ik dus niet zwanger ben.
De dag dat we eindelijk echt naar de gynaecoloog mochten, was ik dan ook - licht uitgedrukt - een beetje gespannen. En toen eindelijk dat kleine mensje op het scherm verscheen, kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Een klein hoofdje, lijfje en armpje konden we al zien. Nog maar drie centimeter groot, maar al volop aan't bewegen, aan't leven. Ongelofelijk.
De dag dat we eindelijk echt naar de gynaecoloog mochten, was ik dan ook - licht uitgedrukt - een beetje gespannen. En toen eindelijk dat kleine mensje op het scherm verscheen, kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Een klein hoofdje, lijfje en armpje konden we al zien. Nog maar drie centimeter groot, maar al volop aan't bewegen, aan't leven. Ongelofelijk.
No comments:
Post a Comment