De crèche

Als toekomstige ouder moet je wel een beetje organisatorisch aangelegd zijn. We hebben namelijk nu al een plaatsje in de crèche moeten reserveren. "Al??" zullen sommigen zeggen want in feite waren we er een beetje laat bij. In veel crèches was al geen plaats meer vrij, gelukkig konden we nog op drie verschillende plaatsen gaan kijken.

Uiteindelijk bleven er daarvan twee favorieten over. We moesten snel beslissen want in beide crèches was nog maar één plekje vrij. Na lang wikken en wegen hebben we dan gekozen voor een plekje midden in het groen. Hopelijk zal ons kleintje zich hier thuisvoelen!

Week 12

Wat gebeurt er in week 12? (volgens 9Maand.com)

"Je baby is zijn spieren al volop aan't trainen, hij beweegt veel en trekt rare gezichten."

Dat hebben we inderdaad gezien bij de tweede echo. De baby zat geen moment stil, hij bewoog met zijn beentjes, armpjes, hoofdje en ook met zijn handje en vingertjes alsof hij eens op zijn mama en papa wou wuiven. Of hij ook gekke bekken kon trekken hebben we nog niet kunnen zien, maar we zagen wel al een piepklein neusje!

De dokter had ook eens tussen de beentjes gekeken, maar het was toch nog te vroeg om met zekerheid iets over het geslacht te kunnen zeggen. Daarvoor is het wachten tot 15 juni, spannend!

De eerste echo

Week negen, we weten ondertussen al drie weken dat we een kindje verwachten, maar buiten een positieve test, wijst eigenlijk verder niets er op dat ik zwanger ben. Ik heb geen last van ochtendmisselijkheid, ik ben nog niet al brakend naar de wc moeten rennen. Ik mag niet klagen, maar het maakt de zwangerschap wel een beetje onwerkelijk. Bovendien heb ik ook nog een droom - eerder een nachtmerrie - gehad, waarin ik bij de gynaecoloog ben. Bij het maken van de echo zegt de dokter dat hij helemaal geen baby in mijn buik kan zien en dat ik dus niet zwanger ben.

De dag dat we eindelijk echt naar de gynaecoloog mochten, was ik dan ook - licht uitgedrukt - een beetje gespannen. En toen eindelijk dat kleine mensje op het scherm verscheen, kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Een klein hoofdje, lijfje en armpje konden we al zien. Nog maar drie centimeter groot, maar al volop aan't bewegen, aan't leven. Ongelofelijk.

The start of a new journey