Saigon

Wat ergens anders tijdens het reizen een noodzakelijk kwaad is, is in Saigon een avontuur op zich: het transport...

Deze morgen namen we een taxi naar het centrum, bij aankomst stond de meter duidelijk op 50.000 Dong. Toch vond de chauffeur het niet noodzakelijk om wisselgeld terug te geven op 100.000 Dong. De uitleg was dat hij op het laatste moment nog onvoorzien een eenrichtingsstraat had moeten inrijden en nu een blokje om moest rijden om weer terug te keren. Toch nog 33.000 Dong teruggekregen, dat is uiteindelijk maar voor 17.000 Dong afgezet (bijna 1 euro), aangezien ik hier toch multimiljonair ben, viel dat best wel mee.

Na het bezoek aan het Vietnam War Museum, wilden we een pagode bezoeken. We wisten niet zeker of het wel ethisch verantwoord was om voor het vervoer hier naartoe een cyclo (fiets-taxi) te nemen, maar vanuit het idee dat die mensen toch ook hun brood (of rijst in dit geval) moeten verdienen, dachten we dat toch ook eens uit te proberen. Al meteen werden we aangeklampt door een mager mannetje dat ons beiden zonder problemen door de stad zou fietsen. Het uitzicht vanop het stoeltje vooraan was geweldig maar vol medelijden hoopten we dat het niet meer al te ver was. Bij elk kruispunt dat we overstaken kwamen er honderden brommertjes van alle kanten op ons afgereden, ik zag mijn leven aan me voorbij flitsen, maar onze chauffeur bleef nog steeds breed glimlachend en onvermoeibaar verder trappen, er kon zelfs nog een foto vanaf.

Het meest spectaculair onder de vervoersmiddelen waren toch wel de brommertjes die we daarna namen om de markt van Cholon te bezoeken. Een ritje van ongeveer half uur. Iedereen had me wel verteld dat er veel, heel veel brommertjes in Saigon rondrijden, maar je beseft het toch pas echt als je er middenin zit. Deze keer hadden Leen en ik elk onze eigen chauffeur. Ze leken er een wedstrijdje van te maken. We reden door het rood toen Leen een kleine achterstand van ongeveer 50 meter had. Ik dacht dat we ze toen wel afgeschud hadden, maar nee, ook zij gingen nog door het rood. Ogen dicht en niet te veel nadenken was de boodschap.

Op de markt van Cholon waren we zelf een bezienswaardigheid, de mensen keken ons na. En wij keken naar het eten dat er verkocht werd. Er was zo ongeveer niets waarvan ik wist wat het was.
Ook de taal is een probleem, het is bijna onmogelijk om met de mensen te communiceren. Als we ergens naartoe willen moeten we de naam in onze reisgids laten zien want we kunnen het Vietnamees niet uitspreken. Om te laten zien hoeveel we moeten betalen, laten zij ons de bankbriefjes zien. Iedereen is wel enorm vriendelijk.

Voor morgen hebben we een tweedaagse trip naar de Mekong Delta gepland. We gaan drijvende markten en enkele lokale fabriekjes bezoeken.