Que vivan los novios

 Voor de gelegenheid hadden sommige vrouwen zich volledig laten gaan qua hoofdornamenten en de gemiddelde hakhoogte was zo'n tien centimeter. Ik had wel wat spijt dat ik deze unieke gelegenheid niet aangegrepen had om zonder blozen ook iets op mijn hoofd te zetten, maar uiteindelijk was ik al lang blij dat ik tenminste toch nog een afspraak bij de kapper had. Achteraf gezien ontbreekt er tijdens die zeven jaar dat ik Spaans heb gedaan toch een diepere kennis van de kapperswoordenschat, terwijl een verkeerde communicatie daar toch verregaande gevolgen kan hebben. Maar goed, tijdens het uur dat ik moest wachten voor ik eindelijk aan de beurt kwam, had ik al iemand gespot met een kapsel dat ik ook wel zag zitten en kon ik gemakkelijk uitleggen dat het voor mij lo mosmo mocht zijn met daarbovenop nog cortar los puntos.

Na mijn kappersbeurt had ik nog een klein half uurtje om terug naar het hotel te spurten, mijn make up in orde te brengen en mij in mijn feestjurk te hijsen, mijn nagels waren gelukkig de dag voordien al gelakt, ik wilde er veiligheidshalve toch maar niet van uit gaan dat het Spaanse stiptheid zou zijn.

Op het geplande uur vertrokken we met de bus naar de feestlocatie: de bodega de Marques de Riscal. Niet de wijngaard van het eerste beste wijnboerke; de architect van het Guggenheim in Bilbao had het ontwerp van deze bodega voor zijn rekening genomen. Een locatie om u tegen te zeggen!

De zeven jaar Spaans bleken toch niet voor niets geweest; ik kon zowaar de helft van de ceremonie verstaan. Voor Mark was het wat minder maar ook hij kon zich uiteindelijk uit slag trekken in het Frans met een naar Spanje uitgeweken Fransoos, in het Engels met een naar Frankrijk uitgeweken Spanjaard en in het Spaans (woordenschat weliswaar beperkt tot si, no en todo bien) met de schoonbroer van de bruid.

In Spanje worden toch nog wat meer tradities in ere gehouden dan bij ons; op een gegeven moment ging het bruidspaar de zaal rond met "bruidspoppetjes", ik was druk bezig met het tafereel te fotograferen tot ze opeens bij ons stonden en wij de poppetjes in ontvangst mochten nemen. Mark wist op deze foto nog niet wat dat betekende. 

 Er werd nog met enkele sets poppetjes rondgegaan, pas toen zag ik dat verschillende vrouwen in de zaal vurig hoopten dat die voor hun waren. Enkelen barstten zelfs in tranen uit toen bleek dat zij vereerd werden met bruidspoppetjes. Degene die volgens het bruidspaar als eerstvolgende in het huwelijksbootje moest stappen kreeg het bruidsboeket. Wij mogen dus nog een tijdje in zonde leven met onze rubio (de blonde, Jef dus) en onze pelirojo (de rosse, euh Louis blijkbaar).